Ο δείκτης ανταγωνιστικότητας της χώρας μας σύμφωνα με το World Economic Forum για το 2016-2017 βρίσκεται στην 86η θέση μεταξύ 138 κρατών. Βρισκόμαστε μόλις πάνω από την Αλγερία και τις Ονδούρες και πολύ χαμηλότερα από την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Περιφέρεια.
Το ΔΝΤ εκτιμά ότι οι επενδύσεις στην Ελλάδα θα παρουσιάσουν μικρή αύξηση, και από το 9,8% του ΑΕΠ το 2016, θα ανέλθουν στο 14,1% του ΑΕΠ το 2022. Αντίστοιχο επίπεδο επενδύσεων με αυτό του 2011. Δηλαδή το 2022 θα έχουμε καταφέρει να πιάσουμε τα επίπεδα του 2011.
Τα παραπάνω είναι για κάποιους λόγος να πανηγυρίζουν, διότι θα μπορούσαμε να είμαστε και στην 100η θέση κάτω από την Κένυα και το Νεπάλ. Θα μπορούσαμε την επιστροφή στο 2011 να την κάνουμε και το 2031 και να μη μιλάμε για 11 χαμένα χρόνια , αλλά για 20, οπότε δίκαια ο Πρωθυπουργός πανηγύρισε από τις εγκαταστάσεις του Παπαστράτου και σε λίγες ημέρες θα πανηγυρίσει και στη Θεσσαλονίκη.
Το οικονομικό περιβάλλον της χώρας δίχως βελτίωση της διαφάνειας, θέσπιση σταθερών συγκεκριμένων κανόνων και ανάκτηση της εμπιστοσύνης και της αξιοπιστίας σε πολιτικό επίπεδο δεν πρόκειται να καταστεί ελκυστικό για νέες επενδύσεις.
Αυτή η 6ετής περιστροφή γύρω από τον εαυτό μας , η οποία έχει την προοπτική 11ετούς περιστροφής με άξονα το σωτήριο έτος 2011 που φαίνεται να είναι το σημείο αναφοράς διότι τότε κορυφώθηκαν οι αλλαγές, καινοτομίες ή αλλιώς μεταρρυθμίσεις στην κρατική λειτουργία είναι βέβαιο ότι δεν είναι τυχαία.
Όταν στην αφήγηση του συντηρητικού πολιτικού τόξου δεν χωρά καμιά κριτική για την καταστροφική οικονομικά περίοδο 2004-2009, με ειρωνική πολλές φορές διάθεση του τύπου, δηλαδή πριν το 2004 ήταν όλα τέλεια; Όχι δεν ήταν τέλεια και παθογένειες υπήρχαν, οι οποίες αντί να αντιμετωπιστούν, προτιμήθηκε το πάρτυ με τη φόρα της ανάπτυξης και τη ψευδαίσθηση ότι όλα ήταν ρόδινα και η οικονομία θωρακισμένη.
Αυτό το συντηρητικό πολιτικό τόξο πιάνει κόμματα ολόκληρα και κομμάτια πολιτικών κομμάτων και δυστυχώς είναι η κινητήριος δύναμη της 6χρονης περιστροφής γύρω από το ίδιο σημείο.
Είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος ότι σε ένα σπιτικό, σε μια οικογένεια που για παράδειγμα ο μεγάλος γιος μεθάει και τα σπάει, τρώει τα λεφτά και έρχεται ο δεύτερος γιος να πάρει ένα δάνειο, υπογράφει ένα μνημόνιο, ώστε να μπορέσει η μητέρα, ο πατέρας, η οικογένεια να βγάλουν το μήνα, να έχουν να φάνε, δεν φταίει ο νοικοκύρης γιος, αλλά φταίει ο ατίθασος;
Και στη συνέχεια τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας αμφισβητούν τον αναγκαστικό αυτό δανεισμό, εξοστρακίζουν τον νοικοκύρη γιο και τελικά αναγκάζονται σε επέκταση του δανεισμού με χειρότερους, δυσμενέστερους όρους, μπορεί να περιμένει η οικογένεια αυτή να δει άσπρη μέρα και σύντομα;
Σίγουρα είναι βαθιά τα αίτια που η οικογένεια και κατά επέκταση η χώρα έχει αυτό το επίπεδο. Όταν μια χώρα ολόκληρη ουσιαστικά στο ερώτημα αλλάζουμε ή βουλιάζουμε απαντά βουλιάζουμε τότε δεν φτάνουν εκατό ή χίλιοι ναυαγοσώστες να τη σώσουν.
Η επιλογή προς τον πάτο έγινε και η ανέλκυση κοστίζει ακριβά, μα η ζωή συνεχίζεται και προς το 2022 και προς το 2030 και πάει πιο πέρα, οπότε η προσπάθεια των υγιών προοδευτικών δυνάμεων δεν σταματά για κάθε δυνατή βελτίωση, για κάθε πιθανότητα να βγούμε στο φως γρηγορότερα.
Ο ασθενής Ελλάδα πάει στο γιατρό και ρωτά γιατρέ θα γίνω καλά;
«Θα γίνεις καλά, αν το διεκδικήσεις,
αν προσελκύσεις επενδύσεις, αν νοικοκυρέψεις το κράτος,
αν αξιοποιήσεις τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας,
ώστε να αβγατίσουν και να δημιουργήσουν νέο πλούτο.
Αλλά αυτά θέλουν σχέδιο και θέλουν σχέδιο
που να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον,
όχι το συμφέρον των κομματικών παραγόντων, των ημέτερων και των ισχυρών στη χώρα μας.»
Και ακόμη,
«Θα γίνεις καλά,
εάν χτυπήσουμε φαινόμενα φοροδιαφυγής,
αδιαφάνειας, αναξιοκρατίας,
κλειστών επαγγελμάτων, σπατάλης και γραφειοκρατίας
που εμποδίζουν την υγιή επένδυση και πρωτοβουλία.
Εάν αυτά δεν απαντηθούν,
οι προσπάθειες του ελληνικού λαού θα είναι ημιτελείς
ή ακόμα και χωρίς αντίκρυσμα.
Οι κρίσεις θα επανέρχονται ως συστημικά και όχι συγκυριακά φαινόμενα.»
Ο ασθενής Ελλάδα γυρίζει σπίτι του και λέει ο γιατρός είπε θα γίνω καλά. Ας επαναπαυθώ, ας αράξω, ας συνεχίσω τις κακές συνήθειες μου και αν δεν γίνω καλά , τότε ρίχνω την ευθύνη στο γιατρό που είπε:
«Θα γίνεις καλά»
Τι να το κάνεις , να ρίξεις την ευθύνη στο γιατρό, αφού εσύ υποφέρεις. Εσύ πέθανες, τρέχεις και δεν φτάνεις να βρεις μεροκάματο και όταν το βρεις δεν σε φτάνει ούτε για τα βασικά, διότι ανταγωνίζεται η οικονομική δραστηριότητα της χώρας σου το Νεπάλ και την Κένυα. Και εκεί άνθρωποι ζουν, σε πολύ διαφορετικές συνθήκες όμως, που επικίνδυνα δύσκολα θα μπορούσες να προσαρμοστείς.
Όταν τα μοντέλα που προσπαθείς να φτάσεις δεν είναι η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Σουηδία αλλά ρέπεις προς τη Βενεζουέλα και το Εκουαδόρ , έρμαιο μιας μηδενιστικής τάσης και διάθεσης η πρόοδος φαντάζει μακρινή και απίθανη.
Όταν θες να είσαι η επόμενη κυβερνητική δύναμη ποντάροντας στη λογική του ώριμου φρούτου, χωρίς κανένα ίχνος αυτοκριτικής, δίχως να σπάσεις αβγά, χωρίς καμία ουσιαστικής προοδευτικής αλλαγής τι θα μπορέσεις να επιτύχεις;
Όταν θες να είσαι η μεθεπόμενη κυβερνητική δύναμη δίχως να κατονομάζεις ποιος είναι ο πρωθυπουργός της σωτηρίας της Ελλάδας από την απόλυτα βέβαιη άτακτη χρεοκοπία που του σέρβιραν , ποια κυβέρνηση έκανε προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, οικονομικό εισαγγελέα και πάμπολλες άλλες που έδωσαν προοπτική και έσπασαν κατεστημένα είσαι μέρος του συντηρητικού πολιτικού τόξου που διαιωνίζει την επιτόπια περιστροφή.
Είναι καιρός αλήθειας, τόλμης, θάρρους και αισιοδοξίας όλων των προοδευτικών πολιτών. Προχωράμε μπροστά με επίγνωση και όραμα.
