Η ανταγωνιστικότητα του τουριστικού μας προϊόντος δεν καθορίζεται μόνο από την τιμή, αλλά από την προσφερόμενη ποιότητα παροχής υπηρεσιών. Αυτό ακριβώς είναι και το στοιχείο που θα διευκολύνει την ενδεχόμενη αύξηση τιμών χωρίς την απώλεια της ζήτησης. Γι’ αυτό και οι αυξήσεις τιμών που προέρχονται από τις αυξήσεις φόρων στις τουριστικές επιχειρήσεις και όχι από τη βελτίωση του παρεχόμενου προϊόντος, προκαλούν, τελικά, ζημιά σε όλους, καθώς δεν αυξάνουν ούτε την οικονομική δραστηριότητα ούτε και τα έσοδα του κράτους. Η αναντιστοιχία μάλιστα μεταξύ αυξημένων τουριστικών αφίξεων και μειωμένων εσόδων κατά το προηγούμενο έτος υποδηλώνει την σημαντική φοροδιαφυγή στην οποία εξώθησε μέρος των τουριστικών επιχειρήσεων η υπερφορολόγηση. Δημιουργεί μάλιστα πρόσθετα ερωτήματα και ως προς το κατά πόσο τα capital conrols οδηγούν πλέον στη σώρευση αποταμιεύσεων στο εξωτερικό όχι μόνο τις ναυτιλιακές και εξαγωγικές, αλλά και τις τουριστικές επιχειρήσεις.
Η προσήλωση στα δημόσια έσοδα σε συνδυασμό με τον περιορισμό των ταμειακών δαπανών οδήγησαν σε ένα πολύ μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα, που βέβαια είναι πλασματικό καθώς ταυτόχρονα έχουν αυξηθεί σημαντικά οι οφειλές του δημοσίου προς τους ιδιώτες που ανέρχονται πλέον σε €9 δις, ενώ και τα νέα ληξιπρόθεσμα χρέη αυξήθηκαν κατά €3,5 δις ξεπερνώντας πλέον τα €10 δις. Την ίδια ώρα η ανεργία όπως παραμένει σε υψηλά επίπεδα και οι εισπράξεις από το ταξιδιωτικό συνάλλαγμα αντανακλούν τις επιπτώσεις φορολογικών πολιτικών. Τουλάχιστον, οι εξαγωγές συνεχίζουν να έχουν θετικό ρυθμό μεταβολής.
Τα εργαλεία ανταμοιβής και στήριξης της παραγωγικότητας των εργαζομένων στην Ελλάδα δεν έχουν τύχει της προσοχής και αξιοποίησης που έχουν σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Τα όποια βήματα προόδου που είχαν επιτευχθεί στο παρελθόν έχουν αναστραφεί τα τελευταία χρόνια κυρίως λόγω της υπερβολικής αύξησης της φορολογικής επιβάρυνσης. Αυτό αποτελεί αρνητική εξέλιξη, καθώς τα εργαλεία αυτά θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην κάλυψη κοινωνικών αναγκών ή την επίτευξη κοινωνικά επιθυμητών στόχων, ειδικά σε ότι αφορά τις κοινωνικές παροχές, την ιατροφαρμακευτική ασφάλιση και τη χρήση δημοσίων μέσων μαζικής μεταφοράς.
Η εφαρμοζόμενη δημοσιονομική πολιτική οφείλει να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και στις πραγματικές ανάγκες της αγοράς και του εργατικού δυναμικού, η οποία να εξασφαλίζει την εύλογη χρήση αυτών των εργαλείων, χωρίς να οδηγούμαστε σε καταστάσεις που ακυρώνουν την πρακτική χρησιμότητά τους..
