Δ. Κουτσούμπας από Πάτρα: Είμαστε πάλι κάτω από ξένη σημαία - Τι είπε στην ομιλία του στην εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο - ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ και ΒΙΝΤΕΟ

Συνάντηση και με εργαζόμενους

Σε εκδήλωση της Τομεακής Οργάνωσης ΑΕΙ Πάτρας της ΚΝΕ με τίτλο «50 χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967», στο αμφιθέατρο ΑΘΕ 11 του τμήματος Φυσικής, στο Πανεπιστήμιο Πατρών, μίλησε σήμερα το μεσημέρι ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.

Ο Γ.Γ. του ΚΚΕ ξεκίνησε την ομιλία του υπογραμμίζοντας τη συμβολή του Πανεπιστημίου Πατρών στον αντιδικτατορικό αγώνα.

koytsoympas-patra-2_0.jpg

koytsoympas-patra-13.jpg

koytsoympas-patra-8.jpg

koytsoympas-patra-6.jpg

Ακολούθως αναφέρθηκε στα στοιχεία που πρέπει να έχει το κομμουνιστικό κόμμα σήμερα, τονίζοντας ότι και σήμερα η χώρα βρίσκεται κάτω από «ξένη σημαία», με την εργατική τάξη να έχει τις ίδιες αγωνίες και ανησυχίες με την αστική τάξη.

 

Συνάντηση με εργαζόμενους

Στο πλαίσιο της επίσκεψής του στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, συναντήθηκε με το διευθυντή της εστίας κ. Γ. Αθανασόπουλο και τους εργαζόμενους στη φοιτητική εστία του Πανεπιστήμιου. Τέλος, συναντήθηκε και με τον αντιπρύτανη Οικονομικών Υποθέσεων του Ιδρύματος, κ. Μπούρα Χρήστο, ο οποίος περιέγραψε την ασφυκτική οικονομική κατάσταση που αντιμετωπίζει το Ίδρυμα.

Στην εστία, η οποία σιτίζει καθημερινά 3 χιλιάδες φοιτητές, απασχολούνται συνολικά 70 εργαζόμενοι σε εργολαβικές εταιρίες και 25 μόνιμοι εργαζόμενοι. Οι εργολαβικοί εργαζόμενοι, στη συνάντησή τους με το ΓΓ της ΚΕ, έθεσαν το ζήτημα ότι παραμένουν δύο μήνες απλήρωτοι και δεν ξέρουν αν θα εργαστούν την επόμενη χρονιά. Πέρσι, όπως τόνισαν χαρακτηριστικά, όλη η εργατική νομοθεσία είχε καταπατηθεί από τους εργολάβους. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας τόνισε ότι το ΚΚΕ παλεύει για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, ώστε να μην εξαρτώνται από κανέναν εργολάβο, από το αν θα δώσει τα κονδύλια το πανεπιστήμιό τους και ότι με κάθε τρόπο θα αναδείξει και προβάλλει αυτά τα προβλήματα και στη Βουλή ώστε να παρθούν έστω κάποια μέτρα.

koytsoympas-synanthsh-me-ergazomenoys-estias-2.jpg

koytsoympas-synanthsh-me-ergazomenoys-estias-6_c.jpg

Στη συνέχεια ο Δημήτρης Κουτσούμπας συναντήθηκε με τους μόνιμους εργαζόμενους, οι οποίοι του έθεσαν το θέμα του καθεστώτος εργασίας τους, το οποίο παραμένει στον αέρα, αφού μετά την κατάργηση του ΕΙΝ (Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας), οι εργαζόμενοι πέρασαν στα πανεπιστήμια, ωστόσο αυτή η διαδικασία δεν ολοκληρώθηκε και η σχετική υπουργική απόφαση προσβλήθηκε με αποφάσεις του ΣτΕ.

koytsoympas-synanthsh-me-ergazomenoys-estias-7_b.jpg

Το αποτέλεσμα είναι εκατοντάδες εργαζόμενοι σε 12 φοιτητικές εστίες σε όλη την Ελλάδα να μην έχουν ουσιαστικά εργοδότη, να πληρώνονται προσωρινά από τα πανεπιστήμια, τα οποία ωστόσο δεν τους αναγνωρίζουν ως υπαλλήλους τους, με πλήρη δικαιώματα. Παράλληλα οι εργαζόμενοι έθεσαν στο Δημήτρη Κουτσούμπα τα προβλήματα υποδομών που αντιμετωπίζει η εστία, καθώς -μετά το σεισμό του 2008- τρία κτίρια κρίθηκαν ακατάλληλα και 288 δωμάτια παραμένουν κλειστά, ενώ διεκδικούν τη συντήρηση χώρων για τους οποίους εδώ και 2 χρόνια δεν έχουν διατεθεί κονδύλια. Στη συνάντηση παραβρέθηκε και ο πρόεδρος του συλλόγου οικοτρόφων φοιτητών της Εστίας Πάτρας, ο οποίος αναφέρθηκε στις αγωνιστικές πρωτοβουλίες που έχει πάρει ο σύλλογος για να αντιμετωπιστούν όλα τα παραπάνω προβλήματα.

koytsoympas-synanthsh-me-ergazomenoys-estias-6.jpg

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας τους ενημέρωσε ότι το ΚΚΕ έχει ήδη κάνει ερώτηση στη Βουλή για το εργασιακό τους καθεστώς, ότι η απάντηση της κυβέρνησης ήταν «ήξεις αφήξεις», δεσμεύτηκε ωστόσο ότι θα συνεχίσει να πιέζει για να λυθεί άμεσα το ζήτημα, να αναγνωρίζονται κανονικά ως μόνιμοι υπάλληλοι, με πλήρη δικαιώματα. 

 

Αποσπάσματα από την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα:

"Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

50 χρόνια μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου και με τη σημερινή εκδήλωση εδώ στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, που είχε τη δική του ξεχωριστή συμβολή στην αντιδικτατορική πάλη τιμάμε τους αγωνιστές της, τους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές που δολοφονήθηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εκτοπίστηκαν σε τόπους εξορίας, τιμάμε τους κομμουνιστές των παράνομων Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, των άλλων οργανώσεων του λαϊκού κινήματος.

50 χρόνια μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου μελετάμε και διδασκόμαστε από την πείρα για το τι σημαίνει Κόμμα ετοιμοπόλεμο, κόμμα ικανό να δρα κάτω από όλες τις συνθήκες και να ηγείται σε κάθε φάση της εργατικής - λαϊκής αντίστασης, να δίνει τον καλύτερο εαυτό του για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Κόμμα ικανό να δρα και σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας χωρίς να χάνει το κύριο, το στόχο του, αλλά να μπορεί επίσης να δρα και σε συνθήκες όταν οι εξελίξεις μπορεί να φέρουν το λαό και το εργατικό λαϊκό κίνημα πιο άμεσα αντιμέτωπους με τους μηχανισμούς κρατικής καταστολής και βίας, περιορισμού της δράσης του, με το δυνάμωμα του αντικομμουνισμού ως στοιχείου της κυβερνητικής πολιτικής.

Κόμμα ικανό σε κάθε ιστορική στιγμή να μην παγιδεύεται στις αντιθέσεις και τα διλήμματα των εχθρών του λαού, να καθοδηγεί την εργατική τάξη, το λαό, στην ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, να μην παλεύει κάτω από ξένη σημαία.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Σήμερα πάλη κάτω από ξένη σημαία σημαίνει για παράδειγμα η εργατική τάξη, ο λαός να έχει τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες ανησυχίες με την αστική τάξη, το κεφάλαιο.

Πανηγυρίζουν τα αστικά επιτελεία γιατί επιτέλους έκλεισε η συμφωνία, βγήκε επιτέλους «λευκός καπνός», τα βρήκαν κυβέρνηση - κουαρτέτο.

Είναι δυνατόν να πανηγυρίζει η εργατική τάξη, ο λαός, γιατί τώρα όπως λένε «ανοίγει ο δρόμος για το χρέος, τελειώνει η αβεβαιότητα στην οικονομία και δίνεται το πράσινο φως στους επενδυτές για να έρθει η ανάπτυξη»;

Η εργατική τάξη, ο λαός μας δεν μπορεί να πανηγυρίζει για τις συμφωνίες του κεφαλαίου, για τους όποιους συμβιβασμούς γίνουν ανάμεσα στα διεθνή επιτελεία του, για τη δυνατότητα οι καπιταλιστές να επενδύουν τα κεφάλαιά τους με εξασφαλισμένη μεγαλύτερη κερδοφορία.

Η εργατική τάξη, ο λαός μας μπορεί μόνο να απορρίψει τη νέα συμφωνία του κεφαλαίου.

Να απορρίψει τη νέα σφαγή στις κύριες και τις επικουρικές συντάξεις που τις μετατρέπει αυτόματα σε επιδόματα φτώχειας.

Το νέο τσεκούρι στο αφορολόγητο, που κλέβει ολόκληρους μισθούς, στέλνει στα συσσίτια ακόμα και όσους εργάζονται.

Να απορρίψει το νέο ψαλίδι ακόμα και στα επιδόματα ανεργίας, των παιδιών, της στήριξης οικογενειών, της φτώχειας, των φυσικών καταστροφών, ακόμα και του επιδόματος θέρμανσης.

Στις μέρες μας ο Καιάδας ονομάζεται «επιστροφή στην ανάπτυξη».

«Καθυστερήσαμε», έλεγε την προηγούμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός, «αλλά κερδίσαμε τα αντίμετρα και τις εργασιακές σχέσεις»!!!

Μετά το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που πήγε στα αζήτητα, το παράλληλο πρόγραμμα που πήγε άκλαυτο, τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε τα αντίμετρα.

Παραμύθι που αλλάζει όνομα.

Αντίμετρα! Δηλαδή, μέτρα για τη στήριξη των μονοπωλίων.

Τέτοιο μέτρο είναι η μείωση της φορολογίας για τις επιχειρήσεις από το 29% στο 26%.

Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.

Η παραπέρα απελευθέρωση της ΔΕΗ.

Όσο για τη μείωση του ΕΝΦΙΑ και τη μείωση της εισφοράς αλληλεγγύης που υποσχόταν η κυβέρνηση, τι να πούμε;

«Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια - κομμάτια», λέει πολύ σωστά ένα παλιό λαϊκό άσμα.

Η μείωση κατά 40% του ΕΝΦΙΑ έγινε επαναπροσδιορισμός και η μείωση του φόρου αλληλεγγύης αφορά μόνο στα υψηλά εισοδήματα.

Όσο για τα μέτρα διαχείρισης της απόλυτης ένδειας, που καθόλου δεν υποτιμάμε, τα συσσίτια, τα σχολικά γεύματα, τα επιδόματα φτώχειας, είναι η ομολογία ότι το μόνο που μπορεί να περιμένει ένας λαός που έχει γονατίσει, είναι τα ψίχουλα που θα πέφτουν από το τραπέζι της μεγάλης καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Τι ακριβώς κερδίσαμε στις εργασιακές σχέσεις;

Θα επανέλθει ο βασικός μισθός στα 751 ευρώ;

Θα σταματήσουν οι νέοι κάτω των 25 να δουλεύουν με πολύ λιγότερα που δεν ξεπερνούν τα 511 ευρώ μεικτά;

Θα μπει τέλος στη μερική απασχόληση;

Στην απλήρωτη δουλειά; Στα δουλεμπορικά γραφεία που νομιμοποίησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ;

Κέρδος για την κυβέρνηση, δηλαδή για το κεφάλαιο, είναι η νομιμοποίηση της εργασιακής ζούγκλας, των μισθών πείνας, της δουλειάς χωρίς δικαιώματα, πρώτα απ’ όλα για τα νέα παιδιά που δεν ξέρουν τι θα πει 8ωρο, Κοινωνική Ασφάλιση, που αν και άνεργοι, δεν θα πάρουν επίδομα ανεργίας, που ακόμα κι αν δουλέψουν 1 ώρα την εβδομάδα λογαριάζονται ως εργαζόμενοι.

Κι αυτή είναι η κανονικότητα που δήθεν θέλει να επαναφέρει ο κ. Τσίπρας.

Κανονικότητα στον καπιταλισμό είναι η ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και στις συνθήκες της κρίσης, αλλά και στις συνθήκες της ανάπτυξης.

Και σ’ αυτή την κανονικότητα του καπιταλισμού θέλει να υποταχθεί η εργατική τάξη.

Γι’ αυτό ακόμα και με τα ίδια λόγια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επαναφέρει όσα έλεγε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για τις «θυσίες που πιάνουν τόπο», για «την ανάπτυξη που είναι στο δρόμο και έρχεται». Γι’ αυτό τώρα όπως λέει ο πρωθυπουργός «όλοι μαζί πρέπει να σφίξουμε τα δόντια για να την πετύχουμε»!

Δηλαδή υποταγή της εργατικής τάξης στο στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Ανάπτυξη για ποιον; Είναι το αμείλικτο ερώτημα που κανείς δεν πρέπει να προσπεράσει, πολύ περισσότερο κάθε νέο παιδί που θέλει να τελειώσει τη σχολή και να βρει δουλειά, να ανακουφίσει τους γονείς, να σταθεί στα πόδια του.

Ποιος, για παράδειγμα, κερδίζει στον κλάδο του Τουρισμού που γνωρίζει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης; «30 εκατομμύρια τουρίστες, κρατήσεις από 1η Γενάρη, για πρώτη φορά έχουν κλείσει για όλο το καλοκαίρι τα ξενοδοχεία», λέει ο Τσίπρας, αλλά δεν μας λέει τι έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι στον κλάδο, στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά, ακόμα και οι αυτοαπασχολούμενοι στις τουριστικές περιοχές.

Οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις του κλάδου, οι μεγαλοξενοδόχοι, τα μεγάλα τουριστικά γραφεία είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι.

Αντίθετα οι εργαζόμενοι δουλεύουν λίγους μήνες το χρόνο, ατέλειωτες ώρες την ημέρα, με μισθούς που δεν ξεπερνούν τα 300 και 400 ευρώ.

Ενώ την ίδια ώρα οι διακοπές έστω και για λίγες μέρες για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες, τα νέα παιδιά είναι όνειρο θερινής νυκτός.

Όπως φαίνεται, ως καλός μαθητής τα «πιάνει απ’ την παράδοση». Έχει διδαχτεί καλά από τους προκατόχους του, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Χρησιμοποιεί τα ίδια αντιδραστικά επιχειρήματα, λίγο πιο εκσυγχρονισμένα, ότι δήθεν ο λαός κατανοεί ότι η κυβέρνηση δίνει μια δύσκολη μάχη, γι’ αυτό δεν κινητοποιείται, δεν βγαίνει στους δρόμους.

Οι μεγάλες πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα και δω στην Πάτρα έδωσαν την απάντηση. Την ίδια και ακόμα μεγαλύτερη απάντηση θα δώσει η εργατική τάξη, ο λαός μας με τη μαζική συμμετοχή του στην απεργία και στα συλλαλητήρια τη μέρα που θα συζητούνται τα μέτρα στη Βουλή.

Βέβαια, ο κ. Τσίπρας μπορεί και κάτι ακόμα να διδαχτεί από την πείρα των προηγούμενων κυβερνήσεων, τις κυβερνήσεις μιας χρήσης, όπως η δική του. Τις κρατάνε μόνο μέχρι να τελειώσουν τη βρώμικη δουλειά!

Και όπως όλα δείχνουν τη βρώμικη δουλειά, που περιλαμβάνει και το κλείσιμο της αξιολόγησης, η κυβέρνηση θέλει να την τελειώσει με ένα διπλό πακέτο μέτρων.

«Ένα συν ένα δώρο»: Ένα αντιλαϊκό πακέτο με κομμένο αφορολόγητο, κομμένες συντάξεις και εργασιακά δικαιώματα συν ένα «δώρο» για να πληρώνει ο λαός το χρέος του κεφαλαίου.

Και μπορεί η κυβέρνηση να λέει «καθυστερήσαμε γιατί δεν δεχτήκαμε τις παράλογες απαιτήσεις του ΔΝΤ, των δανειστών» και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να κατηγορούν την κυβέρνηση ότι «φέρνει 4ο μνημόνιο χωρίς χρηματοδότηση, χωρίς συμφωνία για το χρέος», όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ, και η ΝΔ, και τα άλλα κόμματα έναν παραλήπτη αναγνωρίζουν: Την εργατική τάξη, το λαό.

Και μαζί και χώρια, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.

Μαζί για να στηρίξουν το σύστημα της βαρβαρότητας. Μαζί απέναντι από την εργατική τάξη, το λαό για να φορτωθεί αδιαμαρτύρητα τα βάρη της κρίσης με τα μνημόνια διαρκείας, την αντιλαϊκή επίθεση χωρίς ημερομηνία λήξης.

Και μαζί και χώρια ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποιος από τους δύο μπορεί πιο αποτελεσματικά και χωρίς καθυστερήσεις να κάνει τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του, να υλοποιήσει τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις.

Μαζί και χώρια, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, συμπίπτουν στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης, όπως:

Για αύξηση του ενεργού ρόλου της Ελλάδας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Για γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας ως εμπορικού και ενεργειακού κόμβου.

Για αποκατάσταση των θέσεων της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και Ανατολικής Μεσογείου που έχουν υποστεί πλήγμα τα προηγούμενα χρόνια.

Στηρίζουν την προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης στον ανταγωνισμό της με την τουρκική αστική τάξη να διεκδικήσει μερίδια, αλλά και νέες αγορές για τα ελληνικά μονοπώλια, γι' αυτό η Ελλάδα συμμετείχε και συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Γι’ αυτό ελληνικά στρατεύματα βρέθηκαν έξω από τα σύνορα της χώρας στο Κόσσοβο, στη Βοσνία, στο Αφγανιστάν, στο Λίβανο, στη Σομαλία, στο Μάλι. Γι’ αυτό τώρα που μιλάμε η Ελλάδα συμμετέχει σε 13 ΝΑΤΟικές αποστολές εκτός συνόρων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με πολύ μεγάλη προθυμία και με τη σύμφωνη γνώμη της ΝΔ και όλων των άλλων κομμάτων, στηρίζει τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία.

Πρόσφερε κάλυψη στην ιμπεριαλιστική επίθεση των ΗΠΑ στη Συρία.

Προσκάλεσε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, στήριξε όλες τις επιθετικές ΝΑΤΟικές αποφάσεις και μετά τις συμφωνίες υπουργών της στις ΗΠΑ για επέκταση των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα, όπως τη Σούδα, έφτασαν στο σημείο να κομπάζουν ξανά για τη γεωστρατηγική -λέει- αναβάθμιση της Ελλάδας!

Η σημερινή κυβέρνηση αποδεικνύει καθημερινά, για πολλοστή φορά, ότι δεν έχει κανένα φραγμό, καμιά αναστολή, προκειμένου να στηρίξει τους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, προς όφελος όχι φυσικά της ειρήνης, της φιλίας των λαών.

Ο ελληνικός λαός, όπως και οι λαοί γειτονικών χωρών, πρέπει να διεκδικήσει την απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο, τις επεμβάσεις, το κλείσιμο των ΝΑΤΟικών βάσεων, της Σούδας, την επιστροφή των Ελλήνων στρατιωτών από τις αποστολές εκτός συνόρων, από το πλιάτσικο του κεφαλαίου που γίνεται στην ευρύτερη περιοχή.

Και στο ερώτημα που μας βάζουν, εάν «μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε», εάν «μπορούμε να τα βάλουμε με τα θηρία, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το σύστημά τους».

Απαντάμε: Μπορούμε!

Γιατί «θηρίο» και μάλιστα ανίκητο μπορεί να γίνει η ίδια η εργατική τάξη που οργανώνεται, παλεύει, συμμαχεί με τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα, βάζει στόχο και σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, βαδίζει το δρόμο για τη δική της εξουσία.

Το ίδιο ερώτημα υπήρχε και στα χρόνια του στρατιωτικού πραξικοπήματος. «Μπορούμε να τα βάλουμε με τη χούντα;» έλεγαν. Και ήταν πολλοί που απαντούσαν «δεν μπορούμε, δεν γίνεται τίποτε με τη χούντα, θα κάτσει χρόνια, δεν μπορούμε να τη διώξουμε».

Σε όλες τις εποχές, πάντα, κάτι βρίσκουν να λένε για να φοβίζουν το λαό, για να κάτσει στα αυγά του.

Κι όμως! Μπορεί για κάποια χρόνια, για ένα διάστημα, να υπάρχει δισταγμός, δυσκολία, όμως τελικά οι αντιθέσεις διαβρώνουν κάθε αντιδραστική πολιτική, το εργατικό - λαϊκό κίνημα ανδρώνεται, ανατρέπει συσχετισμούς και βάζει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Από το 1974 μέχρι σήμερα πέρασαν πολλά χρόνια αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Αυτή η μορφή άσκησης της καπιταλιστικής εξουσίας δεν μπορεί να κρύψει το χαρακτήρα και το περιεχόμενό της που είναι δικτατορία του κεφαλαίου, δικτατορία των μονοπωλίων.

Γιατί, ανεξάρτητα από τη μορφή που παίρνει το πολιτικό σύστημα, το κράτος παραμένει ταξικό, αντιλαϊκό, προσανατολισμένο στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και την καταπίεση των λαϊκών στρωμάτων και σε φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης και σε φάση εκδήλωσης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.

Τόσο η δική μας πείρα με την 7χρονη στρατιωτική δικτατορία, όσο και η διεθνής πείρα δείχνει το ίδιο πράγμα.

Ότι η εξουσία των μονοπωλίων μπορεί να ασκείται με πολλούς τρόπους, είτε με κοινοβουλευτικές μορφές διακυβέρνησης είτε με ανοιχτά αυταρχικές, δικτατορικές ανάλογα με το πώς εξυπηρετείται κάθε φορά η ανάγκη διαιώνισης και σταθεροποίησης της αστικής εξουσίας, η ανάγκη ενσωμάτωσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Η στρατιωτική δικτατορία ήταν μια μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, μία άλλη μορφή άσκησης της καπιταλιστικής εξουσίας, με διαφορές φυσικά σε σχέση με την κοινοβουλευτική μορφή άσκησης αυτής της εξουσίας πριν και μετά το πραξικόπημα.

Γι’ αυτό το πραξικόπημα στηρίχτηκε από ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης με πιο φανερή τη στήριξη από το εφοπλιστικό κεφάλαιο.

Τελικά στηρίχτηκε από όλα εκείνα τα τμήματα του κεφαλαίου που αναγνώριζαν το ρόλο και τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ελλάδα, όμως ταυτόχρονα ήταν υπέρ της σύνδεσης με την ΕΟΚ, θέση που είχε και η χούντα.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το φοιτητικό κίνημα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πάλη για την ανατροπή της δικτατορίας και επέδρασε στην άνοδο του αντιδικτατορικού αγώνα. Στη φάση αυτήν έπαιξε ηγετικό ρόλο. Είναι μια ιδιαιτερότητα που έχει την εξήγησή της.

Το φοιτητικό και ευρύτερα το κίνημα της νεολαίας δεν ήταν γενικά και δεν μπορεί να είναι η πρωτοπορία του αγώνα στην ταξική πάλη, στους πολιτικούς και στους κοινωνικούς αγώνες.

Ο ηγετικός ρόλος -και θεωρητικά και πρακτικά- ανήκει στην εργατική τάξη και στο κίνημά της, καθορίζει και επιδρά στο κίνημα της νεολαίας και των φοιτητών.

Στο βαθμό αυτόν, το κίνημα της νεολαίας και των φοιτητών μπορεί να παίξει βεβαίως σπουδαίο ρόλο στους πολιτικούς και στους ταξικούς αγώνες, ιδιαίτερα όταν συμβαδίζει και συναντάται με το εργατικό κίνημα.

Το γεγονός ότι η λαϊκή εξέγερση ξεκίνησε από το φοιτητικό κίνημα οφείλεται στους παρακάτω λόγους:

Πρώτο: Το φοιτητικό κίνημα στην Ελλάδα είχε τις δικές του παραδόσεις αγώνων και συγκρούσεων με σκοταδιστικές αντιλήψεις και με τους μηχανισμούς επιβολής τους στα ΑΕΙ. Είχε πείρα αγώνων για δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες στη δεκαετία του ’60, ενάντια στην αστυνομική βία, στις απαγορεύσεις. Οι παράγοντες αυτοί τροφοδότησαν ένα εξεγερτικό πνεύμα. Γενικότερα, τα Πανεπιστήμια ήταν πάντα από τη φύση τους χώροι ιδεολογικών και πολιτικών ζυμώσεων, ακόμη και σε περιόδους έντονης καταστολής και τρομοκρατίας.

Δεύτερο: Οφείλεται στις δυσκολίες και στις καθυστερήσεις στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος. Η χούντα είχε αποκεφαλίσει το συνδικαλιστικό κίνημα από τα πιο συνεπή και πρωτοπόρα στοιχεία. Οφείλεται, όμως, και στα προβλήματα στρατηγικής του ΚΚΕ και στη μακροχρόνια απουσία Κομματικών Οργανώσεων στην εργατική τάξη, που είχαν βαριές συνέπειες στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος.

Η χούντα, γνωρίζοντας τις παραδόσεις του φοιτητικού κινήματος, επεξεργάστηκε μια συγκεκριμένη πολιτική για τους φοιτητές και τα Πανεπιστήμια.

Από τη μια, επιχείρησε τον προσεταιρισμό με διάφορες ψευτοπαροχές (διευκολύνσεις στις εξετάσεις, διάφορα κουπόνια, άτοκα δάνεια για επιμελείς, παροχή δωρεάν συγγραμμάτων ή σημειώσεων κ.ά.) και, από την άλλη μεριά, χρησιμοποίησε μια σειρά κατασταλτικά μέτρα, όπως: Διάλυση ή αναστολή λειτουργίας των φοιτητικών συλλόγων. Διορισμό νέων διοικητικών συμβουλίων με επιλεγμένα πρόσωπα - εγκάθετους και, παρά την εντολή του Πρωτοδικείου να διενεργήσουν εκλογές, αυτές αναβάλλονταν από χρόνο σε χρόνο. Απόλυση δημοκρατών καθηγητών. Επιβολή του θεσμού του κυβερνητικού επιτρόπου. Ενεργοποίηση των πειθαρχικών συμβουλίων. Αποβολή φοιτητών που δεν υποτάσσονταν, μέχρι και διακοπή αναβολής στράτευσης.

Γενικά επικράτησε καθεστώς βίας, τρομοκρατίας, χαφιεδισμού, σκοταδισμού και αντικομμουνισμού. Η μεγάλη μάζα των καθηγητών υλοποιούσε, ανεχόταν αυτήν την πολιτική ή σιωπούσε, ενώ μερικοί καθηγητές είχαν διωχτεί.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, από το 1972 και μετά είχε ωριμάσει η ανάγκη αναδιοργάνωσης του φοιτητικού κινήματος. Με κυρίαρχο αίτημα την κατάργηση των διορισμένων διοικήσεων και ελεύθερες εκλογές στους Φοιτητικούς Συλλόγους ξεκίνησε σταδιακά ένας πολύμορφος αγώνας.

Το αίτημα αυτό έγινε το επίκεντρο ζυμώσεων, συσπείρωσης και αγώνων. Είναι η πρώτη ανοιχτή αντιπαράθεση με το καθεστώς της χούντας και τα όργανά της.

Παρά τις μανούβρες της χούντας και την ένταση της αστυνομικής βίας και τρομοκρατίας, η αντιπαράθεση και ο αγώνας κλιμακώνονταν, συνδέονταν πιο άμεσα με αιτήματα που αφορούσαν τις συνθήκες σπουδών, το περιεχόμενο της εκπαίδευσης και τον προσανατολισμό της, πολιτικοποιήθηκε ο αγώνας με αιτήματα εκδημοκρατισμό και κατά της δικτατορίας.

Οι συγκρούσεις άρχισαν πλέον να είναι καθημερινό φαινόμενο, καθώς η χούντα και οι πραιτοριανοί της κλιμάκωναν, επίσης, τα μέτρα καταστολής και τρομοκρατίας.

Το ΚΚΕ, έχοντας σαφή, ασυμβίβαστη και την κατηγορηματική θέση απέναντι στη στρατιωτική δικτατορία, καλούσε το λαό και όλες τις αντιδικτατορικές δυνάμεις σε κοινό αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας με όλες τις μορφές αγώνα, ακόμα και με ένοπλη μαζική πάλη.

Καλούσε, επίσης, για σχηματισμό κυβέρνησης απ’ όλες τις αντιδικτατορικές δυνάμεις και Συντακτική Συνέλευση με την κατάργηση όλου του αντιδημοκρατικού πλαισίου που κυριαρχούσε στην πολιτική ζωή πριν τη δικτατορία.

Το ΚΚΕ αντιτάχτηκε αποφασιστικά στη μεταμφίεση της χούντας, σε αντίθεση με το λεγόμενο ΚΚΕ Εσωτερικού -τον πρόδρομο του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ- και με άλλες αστικές δυνάμεις, που ερωτοτροπούσαν με το πείραμα Μαρκεζίνη.

Μετά από το 1971 οι παράνομες δυνάμεις του Κόμματος ενισχύθηκαν με την απελευθέρωση των κρατούμενων δυνάμεων και παρέμβαιναν πιο οργανωμένα στην αντιδικτατορική πάλη.

Στο διάστημα αυτό αρχίζει να μαζικοποιείται η ΚΝΕ, ιδιαίτερα στα ΑΕΙ, όπου το 1972, με τη δημιουργία της Αντι–ΕΦΕΕ και την έκδοση της εφημερίδας «Πανσπουδαστική» παρέμβαινε όλο και πιο μαζικά και δυναμικά στις διεργασίες και στις αγωνιστικές εκδηλώσεις του φοιτητικού κινήματος.

Μέσα από τις Επιτροπές Αγώνα και τους τοπικούς Φοιτητικούς Συλλόγους, που κατακτούν στις περισσότερες περιπτώσεις ντε φάκτο νόμιμη και μαζική υπόσταση, παρέμβαινε αποφασιστικά σε όλα τα αγωνιστικά σκιρτήματα.

Οι δυνάμεις του Κόμματος και της ΚΝΕ συμμετείχαν και στήριξαν από τις πρώτες γραμμές όλους τους αγώνες και πρωτοστάτησαν για τη διεύρυνσή τους.

Πολλά μέλη της ΚΝΕ, μαζί με άλλους φοιτητές, βρέθηκαν αντιμέτωπα με τους μηχανισμούς της χούντας και γνώρισαν το τρομοκρατικό της πρόσωπο.

Το Κόμμα και η ΚΝΕ στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις την εξέγερση του Πολυτεχνείου στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις.

Παρά την αρχική επιφύλαξη για τη μορφή της κατάληψης, επειδή δεν υπήρχε κανένα σχέδιο προετοιμασίας, οι δυνάμεις της ΚΝΕ συμμετείχαν δραστήρια και έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην οργάνωση της κάλυψης και με ισχυρές δυνάμεις και στην πρώτη και στη δεύτερη Συντονιστική Επιτροπή συνέβαλαν στην αντιιμπεριαλιστική αντιδικτατορική γραμμή πάλης που διαμορφώθηκε.

Το Κόμμα, μέσω της ΚΟΑ, κινητοποίησε και κατάφερε, παρά τον αιφνιδιασμό από την κατάληψη και μια σειρά αδυναμίες λόγω της παρανομίας, να συντονίσει όλες του τις δυνάμεις και ιδιαίτερα των οικοδόμων, που έδωσαν μαχητικό «παρών» μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο.

Με φορέα το ραδιοφωνικό σταθμό «Φωνή της Αλήθειας» παρέμβαινε άμεσα, στήριζε και καλούσε σε στήριξη και σε συμμετοχή στον ξεσηκωμό. Η «Φωνή της Αλήθειας», με ζωντανές ανταποκρίσεις και με τη μετάδοση ανακοινώσεων του ΠΓ, αποτέλεσε πολύτιμο μέσο στην καθοδήγηση των δυνάμεων του Κόμματος και της ΚΝΕ.

Το Κόμμα και η ΚΝΕ, αμέσως μετά από την εισβολή στο Πολυτεχνείο, με ανακοινώσεις της ΚΕ και του ΚΣ, χαιρέτισαν ανεπιφύλακτα και αξιολόγησαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου ως το πιο κορυφαίο και το σημαντικότερο γεγονός της αντιδικτατορικής πάλης.

Οι προσπάθειες ορισμένων δυνάμεων μετά από τη μεταπολίτευση να συκοφαντήσουν το Κόμμα και την ΚΝΕ είναι πέρα για πέρα χυδαίες και προβοκατόρικες και αποσκοπούν να πολεμήσουν με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο το κύρος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Το ΚΚΕ, όπως έχει αποδείξει σε όλη του την Ιστορία, δεν διστάζει να βλέπει, να αναγνωρίζει κενά, αδυναμίες ή λάθη που προκύπτουν μέσα στον αγώνα. Αντίθετα, τα αναγνωρίζει ανοιχτά, συζητά γι’ αυτά, βγάζει συμπεράσματα.

Το Κόμμα θα μπορούσε -και έπρεπε- να ήταν καλύτερα προετοιμασμένο και σε καλύτερο επίπεδο ετοιμότητας.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το ΚΚΕ, παρότι ήταν εκτός νόμου από το 1947 και χωρίς Κομματικές Οργανώσεις από το 1958, αποτέλεσε την ψυχή της αντιδικτατορικής πάλης.

Δίπλα του έδρασε ηρωικά και είχε τη δική της μεγάλη συμβολή η ΚΝΕ. Χιλιάδες στελέχη και μέλη του Κόμματος και της Νεολαίας του κατέθεσαν μεγάλες θυσίες στην υπόθεση της ανατροπής της χούντας, γι' αυτό αποτέλεσαν τον πιο μισητό στόχο της.

Το πιο σημαντικό είναι ότι το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που έβλεπε και στήριζε την ανατροπή της χούντας μέσα από την οργανωμένη πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Δεν την ανέθεσε στο διεθνή καπιταλιστικό παράγοντα -ευρωπαϊκό, αμερικανικό και γενικά ΝΑΤΟικό- ή στις εγχώριες αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Τον Ιούλη του 1974 έθεσε ανοιχτά ότι η αλλαγή που έγινε και ονομάστηκε «μεταπολίτευση» ήταν προϊόν συμβιβασμού ανάμεσα στη χούντα, στις ΗΠΑ, στους άλλους βασικούς εταίρους του ΝΑΤΟ και τους αστούς πολιτικούς με επικεφαλής τον Κ. Καραμανλή.

Την ίδια ώρα, το ΚΚΕ πήρε μέτρα για την ντε φάκτο νομιμοποίησή του και την επιστροφή στην Ελλάδα της καθοδήγησής του γεγονός που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αναγνώριση της νόμιμης πολιτικής του παρουσίας από την κυβέρνηση της λεγόμενης Εθνικής Ενότητας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Με τις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου μας, όλο το Κόμμα και η ΚΝΕ μπορούμε και πρέπει να ανταποκριθούμε.

Να πάρουμε όλα εκείνα τα μέτρα για να είμαστε αντάξιοι της αποστολής μας που δεν είναι άλλη από την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, του λαού μας από την ταξική εκμετάλλευση και την καπιταλιστική σκλαβιά.

Λιθαράκι σε αυτό βάζουμε κάθε μέρα κάθε ώρα από όποιο μετερίζι κι αν παλεύει ο καθένας και η καθεμιά.

Σε λίγες μέρες, στις φοιτητικές εκλογές, δυναμώστε τους αγωνιστικούς συνδυασμούς της «Πανσπουδαστικής» και στις σχολές της Πάτρας και σε όλη την Ελλάδα. Να φτάσει η «Πανσπουδαστική» ξανά πρώτη δύναμη παντού!

Καλή δύναμη σε όλους και όλες!"

Διαβάστε επίσης