Mόνο στο tempo24.gr: Ένα κείμενο σκέτη δυσφήμιση για το καρναβάλι της Πάτρας κυκλοφορεί στο fb λίγες μέρες πριν την έναρξη και ...διώχνει κόσμο

στη σελίδα "Πατρινό καρναβάλι 2017 Πλατεία Γεωργίου Πάτρα"

Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου

"Το Καρναβάλι της Πάτρας μέσα από 40 προτάσεις. Έτσι απλά" είναι ο τίτλος ενός άκρως δυσφημιστικού κειμένου που κυκλοφορεί στο fb σε σελίδα με τίτλο" Πατρινό καρναβάλι 2017 Πλατεία Γεωργίου Πάτρα". Το κείμενο, περιγράφει μια ουδόλως κολακευτική εικόνα της διοργάνωσης της Πάτρας λίγες ημέρες πριν την έναρξή της και καταλήγει με τη...συμβουλή "Μ-Α-Κ-Ρ-Ι-Α ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ!¨". Προκαλεί δε σαφή προβληματισμό καθώς έρχεται να παρουσιαστεί σε  μια σελίδα που  κάνει χρήση του brand name του Πατρινού Καρναβαλιού, λίγο πριν την έναρξή του και μοιραία προσελκύει αναγνώστες που επιθυμούν να ενημερωθούν για τη διοργάνωση...διώχνοντάς τους μέσα από υπερβολές που προσβάλλουν την πόλη.

Αποκαλεί τους Πατρινούς Ούνους και το κέντρο της πόλης κάντρο του σατανά.

Aπορίας άξιον είναι πώς μπορεί ο καθένας να κάνει χρήση του όρου "Πατρινό Καρναβάλι"  αλλά και του λογότυπού του (!) στα κοινωνικά δίκτυα ή αλλού και μέσω αυτού να δίνεται η εντύπωση ότι παρέχεται επίσημη ενημέρωση για μια διοργάνωση που αποτελεί οικονομικό, και όχι μόνο, μέγεθος για την πόλη.

(Σ.Σ. Λίγη ώρα μετά την ανάρτηση του tempo 24.gr  η σελίδα κατέβασε το υβριστικό κείμενο. Tα ερωτηματικά ως προς το ποιός και πως μπορεί να κάνει χρήση του όρου Πατρινό Καρναβάλι και του λογότυπου παραμένουν).

 

Το κείμενο έχει ως εξής:

"Οι προτάσεις που ακολουθούν, γράφτηκαν την Καθαρά Δευτέρα του 2015, με αφορμή το προπέρσινο, Πατρινό Καρναβάλι. Αμφιβάλλω ωστόσο, αν άλλαξαν πολλά πράγματα. Εκτός κι αν έγιναν χειρότερα...

Οι επισκέψεις μου στην Πάτρα περιορίζονταν μέχρι τώρα μονάχα στην αναχώρηση από το λιμάνι της πόλης για τις ακτές της Ιταλίας. Από εκεί και πέρα, είχα περάσει κι ένα 10ήμερο στην πρωτεύουσα της Αχαΐας συμμετέχοντας σε ένα μπασκετικό καμπ πριν από αρκετά χρόνια. Ήμουν δευτέρα λυκείου ακόμη, αν δεν κάνω λάθος. Αλλά τότε η φάση ήταν ξενοδοχείο - γήπεδο, γήπεδο - ξενοδοχείο.

Στα πρώτα 3 έτη των σπουδών μου, ο Θεός δε με αξίωσε να ζήσω το περίφημο Καρναβάλι από κοντά, παρόλο που οι μισοί συμμαθητές και φίλοι σπουδάζουν εκεί. Έφτασε όμως το 2015 και πήρα τη μεγάλη απόφαση. Συμπέρασμα; Θα καταλάβετε…

Το πρώτο σοκ το έπαθα στα ΚΤΕΛ Κηφισού όταν είδα ουρές ολόκληρες να σχηματίζονται στα εκδοτήρια. Όντως τώρα;
Το δεύτερο ήρθε με το πρόγραμμα αναχωρήσεων. Λεωφορείο κάθε 10 λεπτά. Πιο συχνά κι από του ΟΑΣΑ με λίγα λόγια.
Οι ταρίφες, ταρίφες όμως. Δεν αλλάζουν. Εκεί να σε ρωτούν «Ταξάκι μήπως; Ταξάκι;» καμία σημασία δεν έχει αν εσύ φεύγεις και δεν έρχεσαι.
Τα λεωφορεία για Πάτρα έχουν WiFi. Ουάου!

Και το φοιτητικό εισιτήριο έκπτωση 50% κι όχι το καθιερωμένο 25%. Κοίταξε να δεις που σ’ αυτήν τη χώρα υπάρχουν κάποιοι που σκέφτονται σωστά και κάτι που λειτουργεί όπως πρέπει. Μπράβο!
Απορία. Πώς εξηγείται το φαινόμενο που ΟΛΟΙ (ανεξαιρέτως) οι οδηγοί των ΚΤΕΛ ακούν τη χειρότερη μουσική ever; Χρήζει περαιτέρω έρευνας αυτό οπότε επιφυλασσόμαστε...
1.50€ το εισιτήριο στο αστικό της Πάτρας. Για 5 στάσεις. Μάλιστα. Είπα κι εγώ, πολλά σωστά πράγματα μέχρι τώρα, κάτι συμβαίνει…
Πολύ συμπαθητικοί οι Πατρινοί πάντως. Άσχετα αν δεν ξέρουν να μιλήσουν κι απλά μουρμουρίζουν κάτω απ’ τη μύτη τους έτοιμοι να σε μαχαιρώσουν σε πρώτη ευκαιρία. Κατά τα άλλα είναι οι πιο φιλικοί κάτοικοι της Ελλάδος...
Μπαίνω σπίτι του φίλου που θα με φιλοξενούσε. Στο ασανσέρ σκάλωσα. Κάποιος γείτονας είχε «σκάσει» όχι χορταράκι αλλά χωράφι ολόκληρο. Κι εις ανώτερα!
Ο οποίος γείτονας άκουγε house από το πρωί μέχρι το βράδυ κι από το βράδυ μέχρι το πρωί. Κανένα έλεος!
Έμαθα και το όνομά του. Στράτο τον έλεγαν. Τουλάχιστον έτσι νόμιζε η κοπέλα που ούρλιαζε «Ναι Στράτο, μπράβο Στράτο, εκεί Στράτο»!
Περνάει η ώρα, πέφτει ο ήλιος οπότε βγαίνουμε για τη Σαββατιάτικη παρέλαση. Πλησιάζοντας το σημείο συγκέντρωσης ακουγόταν ένας συνεχής, ακαθόριστος ήχος.

Δεν άργησα να καταλάβω πως προερχόταν από νεαρά άτομα που θεωρούσαν απολύτως λογικό να ουρλιάζουν σα να μην υπάρχει αύριο.
Ειλικρινά, αναρωτιέμαι που αλλού θα πετύχεις τόσες χιλιάδες ούγκανους μαζεμένους!
Προφανώς κι έφυγα κάνοντας μια βόλτα γύρω γύρω.
Τουλάχιστον έπαιζε ωραία τραγουδάκια. «Daddy, daddy cool!»…
Η σύγχρονη νεολαία έχει πρόβλημα με τον προσωπικό της χώρο πάντως. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός ότι ο άλλος είχε βαλθεί να πηδήξει στη μέση του δρόμου;!

Ο δρόμος της παρέλασης έμοιαζε με πεδίο μάχης λίγα λεπτά μετά το τέλος της.
Τι εννοείς ότι οι τύποι με τα κόκκινα και τον σταυρό δεν ήταν γκρουπάκι αλλά κανονικός ερυθρός σταυρός;!
Ασθενοφόρα σε κάθε γωνία με παιδάκια 15 χρονών να έχουν τεζάρει από την πολλή μαυροδάφνη. Μπράβο μικρέ, είσαι μεγάλος τώρα! (μαλάκας)
Ανακάλυψα και νέο επάγγελμα αυτές τις μέρες. «Ψάχνοντας το iPhone». Γιατί προφανώς αυτό έκαναν όλοι οι τσιγγάνοι. Έψαχναν σε κάθε γωνία μήπως και σε κάποιον μεθυσμένο έπεσε το κινητό του και θα έβγαινε το ...μεροκάματο.

Μία μαθήτρια, πανέξυπνη καθώς φαίνεται, κρατούσε στο ένα χέρι 3 μαυροδάφνες και στο άλλο 3 τσιγάρα βάζοντας στοίχημα με την παρέα της ότι θα ...επιζήσει!
Μετά από μάχη σώμα με σώμα, κατάφερα να βγω από αυτό το μπούγιο επικίνδυνων κανίβαλων κι έτρεξα προς την ...ελευθερία. Πάνω στη βιασύνη μου όμως, έπεσα πάνω στη μασχάλη ενός τυπά που θεώρησε άκρως εφευρετική τη «γυμνή ενδυμασία». Σοκαρίστηκα τόσο που ξαναέτρεξα στο μπούγιο!
Ήθελα τουαλέτα κι αναρωτιόμουν αν υπάρχει περίπτωση να βρω κάπου να κάνω την ανάγκη μου μέχρι που δύο «swag & yankees» μου έδειξαν πως γίνεται. Απλά βγάζεις το εργαλείο σου έξω και ...ποτίζεις!
Τα 15χρονα συνέχιζαν να κείτονται στα πεζοδρόμια και η δική μου κρίση πανικού ήταν πολύ κοντά. Ηρέμησα όμως. Σκέφτηκα ότι θα ξεδώσω γράφοντας αυτό το άρθρο.

Οι ώρες περνούσαν, η κολάση όμως δεν τελείωνε. Απορώ δηλαδή πόσο αλκοόλ αντέχουν ορισμένοι…
Κι όμως, έφτασε η στιγμή που ξάπλωσα στο κρεβάτι δίνοντας όρκο στην ψυχούλα όλων των έγκλειστων του Δαφνιού, ότι δε θα επισκεφτώ ποτέ ξανά την πόλη των κληρονόμων τους.
Η επόμενη ημέρα σαφώς πιο ήρεμη. Πλέον ήξερα κι έκανα τις σωστές επιλογές.
Έτρεξα γρήγορα για φαγητό. Φοβερό μαγαζί το «Eataly», καταπληκτική πίτσα.
Αμέσως μετά, απομακρύνθηκα από το κέντρο του σατανά.
Βρήκα μια ψησταριά που έδειχνε τον αγώνα «ΟΣΦΠ - ΠΑΟ» ξέροντας ότι θα χάσω ίσως το μοναδικό πράγμα που άξιζε από όλο αυτό το αλαλούμ. Τα πυροτεχνήματα.
Τελικά έχασα και τα δύο. Και το ματσάκι και την τελετή λήξης. Να ‘ναι καλά ο Τσόρι με τη γκολάρα του δηλαδή…
Προφανώς και μετρούσα ήδη, δευτερόλεπτο δευτερόλεπτο για το πότε θα φτάσει η στιγμή της αποχώρησης.
Προηγούνταν όμως η Καθαρά Δευτέρα. Όπου συνειδητοποίησα ότι παντού πουλούν θαλασσινά. Δε μ’ αρέσουν οι γαρίδες γαμώ. Θυμίζουν κατσαρίδες που ξέρουν από κολύμπι!

Κι όμως, έφτασε η μεγάλη ώρα. «Άντε γεια»!
Αυτή τη φορά γυρνούσα με αμάξι. Και συνειδητοποιούσα κάτι που δεν είδα με το ΚΤΕΛ. Ο δρόμος από και προς την Πάτρα είναι ο χειρότερος παγκοσμίως.
Σα να μην έφταναν όλα όσα έζησα, φοβόμουν και για τη ζωή μου. Λίγο έλεος δηλαδή…
Πείτε με ξενέρωτο, δε μ’ ενδιαφέρει η κρίση των ...ούνων!
Εγώ πάντως, θα σας δώσω τη συμβουλή μου…

Μ-Α-Κ-Ρ-Ι-Α ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ!

Υ.Γ. Δηλώνω υπεύθυνα πως δεν υπερβάλλω σε κανένα σημείο του παραπάνω κειμένου. Για την ακρίβεια είμαι ιδιαίτερα επιεικής υπό τον φόβο της επίθεσης των ...Swag and Yankees!"