Πέρασε στα «ψιλά» γράμματα της ειδησεογραφίας το γεγονός ότι η 25η Νοεμβρίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα ευαισθητοποίησης και δράσης για την εξάλειψης της Βίας και της κακοποίησης ενάντια στις γυναίκες. Θέμα της ήταν «Ο πολιτισμός σε υποχώρηση».
Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης θα προσέθετα, καθώς ελάχιστοι ασχολούνται σήμερα με την θέση των γυναικών εν μέσω αυτής ακριβώς της κρίσης.
Αν επικεντρωθούμε δε στις συνθήκες της χώρας μας, ή αύξηση της βίας τόσο ενάντια των γυναικών όσο και η ενδοοικογενειακή βία σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες που επικρατούν.
Ο ρόλος της γυναίκας δεν είναι πλέον αυτός που ήταν καθώς η αδυναμία της κοινωνίας, η ανεργία –ειδικά των γυναικών- έχει όχι μόνον δυσκολέψει την καθημερινότητά της, αλλά έχει υποβαθμίσει τον ουσιαστικό της ρόλο.
Σε μία κοινωνία όπου στο σπίτι το κυρίαρχο ρόλο συνοχής της οικογένειας διαδραματίζει η γυναίκα και μητέρα, αναδεικνύεται μέρα με την ημέρα το γεγονός πως η ενίσχυση της θέσης της απαιτεί υπερβάσεις πέρα από μνημόνια και δανειακές αναδιαρθρώσεις. Απαιτείται αναδιάρθρωση οπτικής από την πολιτεία. Όταν εξαφανίζονται στην ουσία τα επιδόματα άγαμων μητέρων. Όταν καταρρέει η δυνατότητα ολοκληρωμένης υποστήριξης δημόσιων νηπιακών σταθμών. Όταν κατακερματίζονται οι πενιχρές ενισχύσεις τρίτεκνων οικογενειών.
Όταν οι συντάξεις χηρείας για μητέρες στην ουσία εξανεμίζονται, γίνεται εύκολα αντιληπτός ο λόγος για τον οποίο το ζητούμενο πλέον είναι μία άλλη προσέγγιση στην ενίσχυση της υπόστασης της γυναίκας την περίοδο της κρίσης.
Ίσως να μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως εύστοχη παρατήρηση του καλόπιστου αναγνώστη το γεγονός ότι οι επισημάνσεις μου εστιάζονται στον εκτός εργασιακού χώρου ρόλο της γυναίκας. Όμως σήμερα με τα αυξημένα ποσοστά ανεργίας και την δυσβάσταχτη καθημερινότητα μήπως ο παρουσία της στο σπίτι από μόνη της δεν συνιστά εργασία/λειτούργημα; Άλλωστε, η απασχόληση σε εργασιακό περιβάλλον γυναικών σήμερα, ελάχιστα θα ανταποκρίνεται στις πραγματικές τους δυνατότητες.
Όμως, η γυναίκα διαθέτει ενέργεια και ευρηματικότητα που μπορεί να την διοχετεύσει στην ανάδειξη της επιχειρηματικότητας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως οι μόνες θετικές ενδείξεις σε εθνικό επίπεδο αφορούν την αύξηση της γυναικείας επιχειρηματικότητας. Σε επίπεδο Αχαΐας όμως, δυστυχώς τα ποσοστά δεν απέχουν από εκείνα που χαρακτηρίζου τον Νομό μας από τους φτωχότερους της χώρας.
Μπορεί να έχουν παρέλθει οι εποχές που οι Κυβερνήσεις θεσμοθετούσαν και διατηρούσαν για την σημειολογία της την Γενική Γραμματεία ισότητας. Όμως, λόγω της κρίσης θα πρέπει το κράτος να επαναπροσδιορίσει εκ νέου τον ρόλο του πέρα από λογιστικές απεικονίσεις και προγράμματα μερικής απασχόλησης και περιστασιακής οικονομικής ενίσχυσης των γυναικών. Χωρίς να το καταλάβουμε –αν θέλουμε να πιστεύουμε στις ίσες ευκαιρίες- το πεδίο δραστηριότητας αλλά και παρουσίας των γυναικών τόσο στην κοινωνία, όσο και στην οικονομική ζωή του τόπου απαιτεί μία νέου τύπου στήριξη. Όπου δε το κράτος αδυνατεί, απαιτείται οι Δήμοι και η Περιφέρεια να συνδράμουν με καινοτόμα προγράμματα όπως ίδρυση κοινωνικών συνεταιρισμών, επιμορφωτικών προγραμμάτων ένταξης εκείνων που μπορούν και θέλουν, στην λογική της διεύρυνσης του ορίζοντα παραγωγικής απασχόλησης.
Η ισορροπία ξεκινάει από την ηρεμία στο σπίτι. Η πρώτη προσέγγιση αντιμετώπισης ενός σκέλους τη προβλήματος είναι μπροστά μας. Όμως, στα πλαίσια της ισοπεδωτικής αντιμετώπισης της κρίσης αποφεύγουμε ίσως να εστιάσουμε στο γεγονός πως η προσφορά ξεχωριστής στήριξης στην γυναίκα, από μόνη της συνιστά ένα πρώτο βήμα προς την αντίληψη των ορθών επιλογών στοχευμένης πλέον αλλαγής νοοτροπίας.
